Afgelopen maand stonden wij als familie aan het graf. Het lichaam van mijn tante zakte langzaam naar beneden en daarmee ook de tranen over onze wangen. God weet hoe veel. Mijn oom en nichtjes en neefje stonden voor het graf en ik moest denken aan de vier vrienden die een matras door het dak lieten zakken met hun vriend erop, om hem te brengen aan de voeten van de Heere Jezus. Ja, daar was mijn tante ook. Mijn familie wist dat, wéét dat. Voordat mijn tante ontsliep in Christus vertelde ze waar ze wilde dat haar rouwdienst over zou gaan: “Het gras verdort, de bloem valt af, maar het Woord van onze God bestaat voor eeuwig.” (Jesaja 40 vers 8).
Het is voor velen een bekend stukje. Voor Jesaja was het ook een bekend vers, want hij was niet de eerste die het beeld van gras gebruikte om de mens te omschrijven. David schreef in Psalm 103: “De sterveling, zijn dagen zijn als het gras, als een bloem op het veld, zo bloeit hij.”. Als gras… Ik dacht na over hoe lang gras leefde. Toen ik voor een korte periode in Kameroen woonde, zag ik hoe het gras daar maar één seizoen leefde. Tijdens het droogteseizoen werd het groene tapijt bruin en stierf. Dat was zichtbaar omdat het om hele velden ging. Niemand kijkt natuurlijk naar één grassprietje. Nee, wat iedereen ziet, is een grasvéld. Na de eerste regen kwamen er nieuwe grassprietjes op, zo tussen alle bruine oude sprieten. Het was gek hoe snel ze opkwamen en hoe snel de bruine sprietjes verdwenen onder het nieuwe groene tapijt. Wij zijn als dat gras…
Het lijkt zo somber… Waarom zou iemand dat als tekst kiezen voor op een begrafenis? Je wilt op een begrafenis toch juist getroost worden? Waarom zou je de mensen er aan willen herinneren dat ze als gras zijn? Word je daar niet allang schrijnend aan herinnerd omdat je op dat moment aan het graf staat? Dat eerste deel van dat vers in Jesaja voelt een beetje als zout in je wonden. Het reinigt misschien, maar het is pijnlijk… Al helemaal omdat het zo waar is en zo waar voelt, wanneer je aan het graf staat.
Maar dat is niet waarom mijn tante dit wilde laten lezen. Hier stopt Jesaja (en David en Petrus; 1 Pet.1:24) natuurlijk niet. Het gaat hem nu juist om het contrast! Onze nietigheid maakt Zijn grootheid groter. Naast ons als kleine grassprietjes wordt Gods Woord genoemd. Waar wij sterfelijk zijn, is Gods Woord eeuwig!
Thuisgekomen van de begrafenis zocht ik het vers nog eens op en pakte daar mijn Hebreeuwse Bijbel bij. Volgens mij was het om te checken of er een bepaalde grassoort genoemd werd (vraag me niet waarom), maar ik ontdekte iets anders, iets veel mooiers! Vergeet het gras, Sara-Maria, kijk naar het Woord... Ik las in het Hebreeuws ‘de bloem naveel (betekent ‘vallen’, ‘verwelken’)’ en Gods Woord ‘jakoem’. Ik herkende het woordje gelijk, want het is één van mijn lievelingswoordjes! ‘Jakoem’ komt van de wortel ‘koem’ (ק-ו-מ) en betekent ‘opstaan’ (of: ‘rijzen’, ‘opkomen’, ‘oprichten’, ‘stand houden’, etc.) in allerlei verschillende contexten. Zo kun je letterlijk opstaan van je bed of opstaan om op weg te gaan, maar je kunt ook figuurlijk opstaan in de geschiedenis of opstaan om te redden. Misschien hoef ik het je niet meer voor te schotelen, maar dit woordje gebruik je dus ook voor opstaan uit de dood.
‘Jakoem’ (opstaan) is dus letterlijk het tegenovergestelde van ‘naveel’ (vallen)! Niet alleen is de tekst literair mooier dan je denkt, maar in dit vers ligt het hele Evangelie. De mens is gevallen in zonde en is zo sterfelijk als een grasspriet en een bloem. Het gaat dood, valt op de grond en wordt grond. Doordat wij vielen in zonde, vallen we in de dood (Gen. 3:19).
Maar niet Gods Woord! Gods Woord staat op! Wat is eigenlijk Gods Woord? Gods Woord is onze Heere Jezus Christus. Johannes schreef: “het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond” (Joh. 1:14). Hij ging dood om onze dood. Hij viel om onze val en Hij stond op. Hij staat op en Hij houdt stand.
Daar blijft het niet bij. Jezus stond op en staat op, maar Hij richt ook op! Hij doet anderen opstaan uit de doodse zonde, opstaan uit de val. Met dit in gedachten citeert Petrus ook dit prachtige vers. Hij schrijft aan de gelovigen: ‘u bent opnieuw geboren door het levende en eeuwig blijvende Woord van God’ (1 Pet. 1: 23-25). Zo staan wij op in Zijn opstanding, maar… Ook hier blijft het niet bij!
Ik schreef in het begin al dat mijn tante ‘ontsliep in Christus’ en dat zei ik niet zomaar. Wij weten namelijk dat mijn tante niet dood is. Ze is alleen maar ontslapen tot op de jongste dag, zoals Paulus uitlegt aan de Thessalonicenzen (Thess. 4: 13-18). Ze zal letterlijk opstaan en met Hem meegaan, straks als Jezus terugkomt!
Zie jij daar ook zo naar uit?
Liefs en sjalom,
Sara-Maria