Schrijvend bidden

Ongeveer vijf jaar geleden bekeek ik de film 'War Room' voor het eerst. Een christelijke (en ontzettend Amerikaanse) film over de kracht van het gebed. Een oudere vrouw, miss Clara genaamd, laat hierin Elisabeth, een jonge vrouw met huwelijksproblemen, haar zogenaamde 'war room' zien. Een 'war room' is de kamer waar een strategie gepland wordt in een oorlog. Miss Clara bedoelde dat dit de kamer was waarin zij nadacht over haar strategie in de échte oorlog. Zij vocht de geestelijke oorlog door gebed en in deze kamer bedacht zij als het ware haar gebedsstrategieën. Het was een inbouwkast zonder inhoud, afgezien van de vele papiertjes, post-its en foto's op de muren. De muren waren volgeplakt met haar gebedspunten: foto's van mensen waarvoor ze bad, uitgeschreven gebeden om te herhalen, beloften uit Gods Woord om op te pleiten en herinneringen aan verhoorde gebeden.

Ik ga in deze notitie niet de hele film samenvatten, maar toen ik dat kamertje van die vrouw zag, was ik gelijk jaloers (op een goede manier). Het was niet de eerste keer dat ik erover nadacht om schrijvend te gaan bidden. Eerder heb ik geprobeerd op te schrijven waarvoor ik bad, zodat ik het later terug kon lezen en mijzelf kon verwonderen over hoeveel gebeden er verhoord zouden zijn. Dit hield ik nooit heel lang vol. Totdat ik een paar jaar geleden niet meer uit mijn woorden kwam tijdens het bidden. Het komt misschien niet echt als een verassing, gezien het feit dat ik een blog heb, dat ik van schrijven houd. Ik heb altijd dagboeken bij gehouden. Het is een soort kletsen in jezelf, maar dan sociaal geaccepteerd, haha. Ik orden al schrijvend mijn gedachten. Ik heb er niet altijd even veel zin in, maar als ik het doe, werkt het. Ik was die tijd vooral angstig en ik wist niet meer hoe ik moest bidden. Ik moest denken aan Miss Clara's war room. Toen pakte ik een notitieboek en begon te schrijven aan God.

Concentratie

Dat voelde ontzettend fijn! Eén van de redenen waarom ik het schrijven zo fijn vond, was mijn concentratie. Ik gebruikte vanaf het begin mijn gebedenboekje vooral 's avonds. Ik ga vaak laat slapen en heb dan wel nog veel te bidden en te danken. Als ik moe ben, is het moeilijk mijn gedachten bij het gebed te houden en het meeschrijven helpt daar enorm bij!

Ik schrijf bewust vooral in de avonden, omdat ik ook op andere manieren wil blijven bidden, zoals hardop of in mijn gedachten met mijn ogen dicht (omdat het Bijbels is om hardop en in gedachten te bidden, vergelijk bijvoorbeeld eens Neh. 1: 5 en Neh. 2:4). Om niet altijd te schrijven, helpt mij ook met mijn perfectionisme. Ik hoef zo niet álles opgeschreven te hebben, voor mijn gevoel. Niet al mijn gebeden kan ik teruglezen, maar God kent ze allemaal en daar gaat het om.

Loslaten

Op één of andere manier kon ik door het schrijven mijn gebeden ook veel beter in Gods handen laten. Het stond al op papier, dus ik kon het loslaten in mijn hoofd. Ik kon er later op terugkomen. Ik kon in mijn notitieboekje pleiten op Gods Woord, zwart op wit. Hiervoor heb je natuurlijk helemaal geen notitieboekje nodig, dat snap ik ook wel, maar het heeft mij enorm geholpen toen ik niet meer wist wat ik moest bidden, maar wel de behoefte had om alles aan Gods voeten neer te leggen.

Therapie

Ik heb een tijdje therapie gehad als behandeling van een depressie en daarin werd mij aangeraden een zogenaamd 'piekerkwartier' in te lassen. Dat zou dan een kwartiertje zijn waarin je je piekergedachten de vrije loop kon laten. Over de tijd zou je je hersenen aan kunnen leren dat je alleen op bepaalde momenten piekert en als er op andere momenten piekergedachten op zouden komen, je het zou kunnen parkeren, zo van "daar pieker ik vanavond wel over". Tja, dat piekerkwartiertje werkte bij mij niet echt, maar dit schrijvend bidden wel! Over de tijd begon ik te merken dat als ik angstig werd, bijvoorbeeld in de metro onderweg naar college, dat ik in gedachten bad en het daarna kon parkeren, want "ik schrijf het vanavond wel op en leg het dan nog eens aan Zijn voeten neer". Een piekerkwartier is heel leeg, want waar moeten je gedachten heen? Wisten alle psychologen maar van die Ene die alle harten kent...

Teruglezen

Ik begon in 2018 met schrijvend bidden en nog steeds bid ik elke dag minimaal één keer met pen en papier. Ik heb altijd geschreven en ben veel dagboekjes begonnen, maar ik ben nog nooit zo consistent geweest in het schrijven als met deze gebedenboeken. Inmiddels ben ik halverwege mijn derde Moleskine notitieboek. Sommige dagen zijn mijn gebeden kort (die kunnen ook krachtig zijn) en sommige dagen zijn mijn gebeden pagina's lang. Het is bijzonder om mijn gebedenboeken terug te lezen. Ik kan zien aan mijn gebedsleven op papier of ik lauw was of dat mijn hart brandende was. Ik kan ook zien wat voor zorgen mij ontnomen zijn over de tijd heen en hoeveel gebeden er verhoord worden. Dat is belangrijk, want soms hebben we dat niet eens door. Ik kan nu zien waarvoor ik wil danken en of ik er al voor gedankt heb. Ik kan helemaal teruglezen hoe dankbaar ik was toen ik verkering kreeg en hoeveel troost ik ontving toen die verkering weer uitging. Het maakt het voor mij makkelijker om Gods leiding in mijn leven te herkennen.

Nalaten

Nog één voordeel dat ik wil noemen... Ik hoop dat ik door blijf gaan en ik hoop dat ik ooit een hele stapel aan gevulde gebedenboeken heb liggen. Getuigenissen van verhoorde gebeden. Wat geweldig om dat na te laten aan je eventuele kinderen of familie of wie dan ook! Mijn standplaats zullen ze na mijn dood misschien niet meer weten, maar die van de HEERE blijft altijd vast en zichtbaar. Hij heeft namelijk de allerhoogste standplaats, en toch zo dichtbij voor iedereen die in Jezus Naam tot Hem komt.

Heb jij ook wel eens schrijvend gebeden? En vond je dat fijn? Als je het nog nooit geprobeerd heb, raad ik je van harte aan het eens te proberen. Het is absoluut niet de enige of de beste manier om te bidden, maar het kan tot heel veel zegen zijn!

Liefs en sjalom,

Sara-Maria