De herfst is alweer bijna voorbij. Nu liggen de laatste blaadjes op de grond. Ik ga ze missen en juist daarom probeer ik ervan te genieten. Als ik buiten loop, probeer ik altijd bewust om me heen te kijken en Gods schepping in me op te nemen. Op zich hoef ik daar niet veel moeite voor te doen, dat gaat bij mij meestal vanzelf. Ik sta zo vaak stil bij verschillende besjes en blaadjes en neem er foto's van op mijn telefoon. Zo ook deze keer: ik maak een foto van blaadjes die helemaal verweerd zijn door de wind. Heel veel kleine gaatjes zorgen ervoor dat je bijna door de blaadjes heen kan kijken. Ik kan het niet laten ze even aan te raken en ik sta stil: wat mooi...
Ik denk dat de herfst mijn lievelingsseizoen is. Ik zeg 'ik denk', want ik heb altijd gemixte gevoelens bij deze periode. Aan de ene kant geniet ik enorm van al mijn lievelingskleuren en van de geur in de lucht die me doet denken aan de tijd dat ik kastanje beestjes knutselde op de kleuterschool. Aan de andere kant vrees ik de tijd die komen gaat: de winter. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik zie altijd tegen de winter op. Niet omdat het niet mooi is, en ook niet echt om de koude, maar het duurt zo lang en alles lijkt zo... doods. Ja, want eigenlijk gaat de natuur een beetje dood. De schepping gaat slapen. Sommige dieren doen letterlijk een winterslaap, de bomen en planten gaan slapen en alles doet rustig aan. Soms lijkt het zelfs alsof de kleuren gaan slapen, want alles is een soort dof of mistig of grijs.
Het raakt me dat deze blaadjes dood gingen en er toch zo mooi uitzagen. Zijn niet heel veel dingen mooi door een bepaalde gebrokenheid? Natuurlijk is gebrokenheid ook moeilijk, maar ergens is dat soms het enige wat echt voelt. Ik denk na hoe wij mensen houden van een ondergaande oranje zon en vallende oranje blaadjes. Hoe we houden van kunst die échte emotie laat zien en hoe karakters in verhalen pas echt mooi zijn als ze net zulke problemen hebben als wij. Hoe we houden van een oude
gerimpelde hand op een babyhandje en van verweerde antieke spullen. En toen stokte mijn gedachten een beetje, want ik snapte het niet meer. Waarom vond ik nu juist die kapotte blaadjes mooi? Hoe kan ik kapotte dingen mooi vinden? Kapot gaan... dat heeft toch met de dood te maken? Hoe kan ik de dood mooi vinden? De dood is toch juist een straf? Een gevolg van de zonde wat we alles behalve mooi kunnen noemen?
Maar ik weet het nu, ik weet nu waarom ik het mooi vind. Het herinnert me namelijk aan hoe ik me vaak voel: een mens, onvolmaakt, zondig, gebroken. Het herinnert me aan het feit dat ik niet meer in Eden woon, waar ik eigenlijk hoorde. Het herinnert me aan dat ik Redding nodig heb, anders is het voor mij een afgelopen zaak. Het herinnert me aan Gods belofte en aan dat ik wacht op dat het verhaal voltooid wordt: de climax, de oplossing, Gods plan voor de hele wereld. Want dat weet ik, dat Gods plan met de wereld goed is en dat Hij bezig is met de voltooiing van Zijn schepping.
Toen moest ik ook denken aan de lente en dat ik zeker weet dat het weer lente zal worden (Gen. 8:22). Misschien is dat waarom de herfst zo mooi kan zijn... want ik denk dat we de herfst alleen maar mooi zouden kunnen vinden als we weten dat de blaadjes weer terug zullen komen. En we kunnen alleen van de zonsondergang genieten als we weten dat die weer op zal komen! Paulus schrijft dat Zijn opstanding voor ons een onderpand is, een zekerheid dat iedereen die bij Hem hoort ook zal opstaan (1 Thess. 4: 14; 1 Kor. 15: 12-23). De Heere Jezus stond op uit de dood en daarom weten we dat de dood niet het einde is voor allen die bij Hem horen. Net zoals de blaadjes dood moeten gaan, zodat het ook weer lente kan worden, zo moest Christus sterven om het leven te verwerven (Joh. 3:16). Gelijkerwijs moet onze oude ik sterven, zodat we nieuw en eeuwig mogen leven (Gal. 2:20).
Ja, gebrokenheid herinnert ons (vaak onbewust) aan hoe we ons voelen. Het raakt ons omdat we zelf zo gebroken zijn. Maar als we geloven in Zijn opstanding, mogen we door alle gebrokenheid heen uitkijken naar de voltooiing van Zijn plan en de vervulling van Zijn beloften. Op de nieuwe aarde zullen blaadjes denk ik niet doodgaan, want er zal geen dood meer zijn (Openb. 21:4), maar die schoonheid blijft wel over, want we zullen Hem voor altijd eren om het leven dat Hij gaf!
Als wij nu met Christus gestorven zijn, geloven wij dat wij ook met Hem zullen leven.
Romeinen 6: 8
Heb jij wel eens stil gestaan bij schoonheid in gebrokenheid?
Liefs en sjalom,
Sara-Maria
(Deze blog is eerder verschenen op CIP.nl)