Het is weer december, het is weer advent en straks is het weer kerst en dan weer nieuwjaar. Het gaat gewoon allemaal door. Wat moet ik nu schrijven? Het voelt allemaal zo standaard, als een sleur. Misschien zelfs een beetje vermoeiend, al die lichtjes, liedjes en lekkernijen… Zingen we niet elk jaar hetzelfde? Natuurlijk, herhaling is goed en zeker als het om heilsfeiten gaat. Je kunt die niet vaak genoeg horen. Die opdracht tot gedenken geeft de Heere Jezus ons Zelf ook, door Hem te gedenken aan de tafel bijvoorbeeld. Toch kan ik het niet helpen: het voelt allemaal hetzelfde als vorig jaar.
Kerst is voor velen een nostalgisch feest. We herinneren wat er lang geleden is gebeurd in Bethlehem. We luisteren oude muziek, houden ons aan oude tradities en halen herinneringen op van vroegere kerstfeesten. In plaats van vooruit, lijkt het vaak achteruit te kijken. Ik wil juist vooruit kijken! Advent is verwachting, maar moet ik nu weer wachten op dat Hij geboren werd? Het is mooi om Zijn geboorte te gedenken, maar leven we niet altijd al in verwachting?
Als ik lees over Simeon en Anna (Luk. 2: 22-40) dan voel ik me verbonden met hen. Zij wachtten op hun Messias en wisten dat Hij zou komen. Ze wachtten niet zomaar, maar ze vérwachtten Hem. Ik leef net als Simeon en Anna al mijn hele leven in advent, want ik wacht ook op mijn Messias. Er zijn veel verschillen, want ik leef verderop in de tijdlijn en sta aan de andere kant van een heilsfeit dat zij nog niet vervuld zagen. Ik besef: het is genade hoeveel meer ik weet dan Simeon en Anna deden. Ik ken niet alleen Zijn naam, maar ik weet hoe de Heere Jezus stierf voor mij. Hoe Hij betaalde voor mijn zonden en de dood overwon door op te staan uit het verzegelde graf. Ik weet dat de Heilige Geest nu in mij woont. Ik weet dat ik kan lezen uit Zijn Woord en Hem meer en meer mag leren kennen. Mijn advent is dus heel wat anders, maar toch leef ik net als hen in advent.. .
Zoals Noach een ark bouwde omdat hij wist dat het water zou komen, zo leven wij in verwachting omdat we weten dat de Messias zal komen. Misschien zijn er zelfs mensen die erom lachen. Simeon en Anna wisten dat God Zijn belofte zou vervullen en verwachtten Hem. Ik weet het en ik verwacht Hem ook. Dezelfde Jezus komt terug en we wachten al eeuwen op Hem, zoals Simeon en Anna en opa’s en oma’s al eeuwen wachtten. Net als hen kunnen we ons wel eens afvragen en bidden: Heere, we leven al eeuwen in advent. Wanneer komt de vervulling van al onze verwachtingen? Hoe lang duurt het nog voordat U Uw volk samenbrengt, Uw gemeente troost en al Uw beloften vervult?
Wachten is een groot deel van geloven, omdat je tijdens het wachten gedwongen wordt tot geloof. Er zijn zoveel voorbeelden in de Bijbel waarin God beloften geeft en laat wachten op de vervulling van die beloften. Afwachten en verwachten zijn twee heel verschillende dingen. Dat zien we bijvoorbeeld in de gelijkenis over de vijf dwaze en vijf wijze meisjes. Wachten test dus ons geloof, maar de Bijbel zegt ook dat wachten op Zijn komst genade is. Petrus schrijft: “De Heere vertraagt de belofte niet, maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan.” (2 Pet. 3: 9).
Waarop wacht ik? Op de volheid van Gods tijd! Ik lees: “Het geschiedde, toen zij daar waren, dat de dagen vervuld werden” (Luk. 2:6). God besloot wanneer Zijn Zoon geboren moest worden. Dat was geen week te vroeg of te laat, maar precies toen Gods tijd vervuld was. De Heere Jezus zal terugkomen en ik weet niet precies wanneer. Ik weet wel dat God het weet en dat Hij wacht tot de tijd vol is. Als advent mij iets leert, dan is het dat God een doel heeft met mijn wachten op Zijn tijd!
En weet je wat ik zo mooi vind? Ik moet nu wachten en het lijkt lang, maar straks zal dat te verwaarlozen zijn. Ik moet denken aan wat Gabriël zegt: “Aan Zijn Koninkrijk zal geen einde komen” (Luk. 1: 33). Geen einde! Eeuwenlange verwachting zal plaats maken voor eeuwige vervulling!
Liefs en sjalom,
Sara-Maria