Ik zit op de bank en kijk naar buiten. Er dwarrelt sneeuw en de wind waait en er dwarrelen nu ook kleine witte blaadjes. Het is prachtig, maar ik kan het niet helpen. Ik ben bang dat alle bloesem weg waait. Bang dat de winter het weer zal overnemen en al hetgeen dat gegroeid was, voor niets is geweest. Ik ben bang dat de knopjes dood gaan en er geen blaadjes komen. De hele dag heeft het al gesneeuwd, dan weer scheen de zon, dan weer regende het. Het leek of er elk kwartier een nieuwe wolk overwaaide met een andere bui dan de vorige. Maar de sneeuw blijft niet liggen. De lucht is er vol mee, maar het verdwijnt op de grond. Dan is het weer voorbij en is het alsof de zon zegt dat de blaadjes mogen blijven.
Het treft me. Het doet me denken. De afgelopen maanden voelden voor mij als een nieuwe start. Samen met de blaadjes waaide deze winter ook mijn relatie weg. Ik heb het zo lang geprobeerd vast te blijven houden, maar dat ging niet. Het was tijd voor de winter. Ik wilde een winterslaap houden, maar ook dat kon niet. Ik ben nu eenmaal een mens en mensen doen geen winterslaap. Het was koud en saai en dood en ik zag reikhalzend uit naar nieuwe knopjes aan de bomen.
Het leek juist zo goed te gaan. De zomer en de herfst genoot ik en toen gebeurde het. Ergens dacht ik: "Zie je wel. Altijd als er iets goeds gebeurt, gebeurt er ook iets verdrietigs in je leven.". En gelijk voelde ik me slecht dat ik dat dacht. Want ik weet: God pest geen mensen die vragen om Zijn leiding. Een gebed om Zijn leiding is een gebed dat altijd, ja, echt altijd, verhoord wordt. Wat er gebeurd is, is dus onder Zijn leiding. Misschien is Zijn 'nee' gewoon een 'niet nu'.
Maar er zit ook wel een soort waarheid in. We kunnen in deze wereld altijd kwaad verwachten en moeite. Maar we kunnen van God ook altijd het goede verwachten. Sneeuw en bloesem. Bloesem en sneeuw. Misschien is het juist die combinatie. God heeft het ook beloofd:
"Voortaan, al de dagen van de aarde, zullen zaaitijd en oogsttijd, koude en hitte, zomer en winter, dag en nacht niet ophouden." Gen. 8: 22
Er zit zo'n ontzettende troost in deze belofte. Na deze moeilijke winter zie ik nieuwe knopjes aan de bomen en ze maken me blij. Ik hoef niet bang te zijn voor de sneeuw. Ik hoef niet bang te zijn dat de knopjes niet zullen groeien en de bloesem weg zal waaien. Ik mag genieten hoe veel mooier de bloesem is tussen de sneeuw.
God heeft beloofd dat het weer zomer zal worden. Op Zijn tijd.
Liefs en sjalom,
Sara-Maria