Ben ik nu hopeloos? - over mijn single struggles

Mijn ogen scannen de gezichten op de (christelijke) datingapp. Ze kijken me allemaal lachend aan, maar ze zeggen me niets. Ik ken ze niet. Ik wil op niemand klikken, maar ik wil wel iemand vinden. Ik klik toch maar op een lachend gezicht. Snel swipe ik om te zien of hij iets schrijft over Wie de Heere Jezus voor hem is. Ik zie niets daarover, dus ik tik op het pijltje terug en zoek een ander lachend gezicht uit. Ik ben het zo zat... - Heere, waarom duurt het zo lang? De gezichten zeggen mij niets, maar U kent ze allemaal door en door. Het voelt allemaal zo nutteloos. Ben ik ongeduldig en moet ik wachten op U? Of ben ik juist passief geweest en moet ik op zoek gaan naar nieuwe contacten en open staan voor onverwachte antwoorden op mijn gebeden?

Wachten op een relatie

Ik kan me niet herinneren niet te hebben gebeden om een vriend of man. Als klein meisje was het wel veel vanzelfsprekender dat ik er één zou krijgen. Er was een tijd dat ik dacht dat elke vrouw gewoon een 'mama' was. Mijn moeder trouwde op haar 19e en dat wilde ik ook! Het 'gewone' christelijke pad bewandelen, dat wilde ik. Op de middelbare school keek ik jaloers naar mijn vriendinnen die een relatie hadden. Het leek me zo fijn om iemand naast me te hebben! "Mijn tijd komt wel als ik studeer,", dacht ik, "bij een studie theologie zal vast wel een leuke serieuze jongen te vinden zijn, toch?". Toen dat (voor mij) niet het geval was, troostte ik me met de gedachte dat ik nog een andere studie zou gaan doen. Misschien was het de bedoeling dat ik dáár iemand zou vinden. Rond mijn twintigste begon ik me echt zorgen te maken. Leuke serieuze jongens leken niet te bestaan en ik besefte: als God hem niet op mijn pad brengt, ontmoet ik er nooit één. Ik las een boekje over wachten op je partner ('Wait For Me: Rediscovering the Joy of Purity in Romance' van Rebecca St.James) en ik besloot meer voor en om hem te bidden. Op een gegeven moment voelde ik aan dat ik er te veel mee bezig was in mijn hoofd. Ik wilde niet dat het zo belangrijk voor me zou zijn. Ik las wat Paulus schreef over hoe je God tot eer kon zijn als single en trok me daar aan op (1 Kor. 7). Ik maakte een beslissing over de media die ik consumeerde: geen romantische films en/of romans meer. Hoe onschuldig of zelfs christelijk de films die ik toen keek en de boeken die ik las ook waren, ze maakten de leegte in mij groter omdat ze het verlangen naar een eigen romance voedden. Dit bleek een heel fijne beslissing te zijn! Een bekende quote zegt: Leef zo dicht bij God dat je aanstaande man God moet zoeken om jou te vinden. Dat werd mijn doel in de romantiek. Als iemand me vroeg naar mijn liefdesleven was mijn antwoord:

"Er moet een wonder gebeuren, maar gelukkig geloof ik in wonderen!"

Rust in het wachten

Het hielp en ik wist dat het een antwoord op veel gebeden was, dat ik er niet meer zo veel aan hoefde te denken. Ik kreeg rust in het wachten op een antwoord. Ik mistte de romantische boeken en films helemaal niet en ik ging me steeds meer verdiepen in de rol van de vrouw in de Bijbel. Dat veranderde mijn kijk op het huwelijk en mijn overtuiging dat God iemand op mijn pad moest brengen, werd steeds sterker en duidelijker. Ik wilde een man vinden die de Bijbelse rol van een man in wilde vullen! In de lente en zomer van 2018 heb ik veel studie gedaan over christelijke hoofdbedekking en toen ik overwoog om elke dag hoofdbedekking te gaan dragen, was er één angst die door me heen schoot: "straks vind ik hierdoor geen man. Straks maak ik nóg meer een karikatuur van mezelf dan dat ik al ben. Straks ben ik té apart. Wat dan?". Ik weet nog dat het uiteindelijk één van de (vele) redenen was dat ik het juist wel wilde doen. De hoofdbedekking vertelde mij bij elke blik in de spiegel afhankelijk te zijn van Gods wil voor mijn leven. Bad ik niet juist om een man die dat graag zag in zijn vrouw?

Op een gegeven moment wist ik dat ik het los kon laten en dat het niet meer zó belangrijk was. "You can have the whole world, but give me Jesus" zong ik in mijn hoofd, keer op keer. Ik maakte nog een beslissing en ik bad: "Heere, ik heb U nu al zo vaak gevraagd om een man en U kent mijn hart en al mijn verlangens. Omdat ik weet dat het in Uw handen ligt, wil ik het daar laten.". Vanaf dat gebed bad ik niet meer elke dag om een man voor mijzelf, maar wel voor mijn nichtjes.

Een bijzondere ontmoeting en een onverwacht einde

Iets meer dan een jaar na deze beslissing ontmoette ik mijn ex. Het was zoals ik het me altijd voorstelde: we waren op een christelijke jongerenavond en ons eerste gesprek ging over dingen die écht van waarde waren. Na een maand appen, kregen we verkering en we gingen biddend onze relatie in. Ik was zo verwonderd! God had mijn gebeden verhoord! Het was zo bijzonder dat juist nu ik zoveel rust ervaarde rondom het wachten op een man, ik er één kreeg. Het was alsof het wachten achteraf een beproeving was en ik pas een man van God kreeg nadat ik kon zeggen "Ik heb U liever dan een man". Als bevestiging kreeg mijn nichtje ook nog eens verkering! Wat was ik blij, verwonderd en dankbaar! Allebei ervaarden we het als Gods leiding dat we elkaar ontmoet hadden en het was fijn om iemand aan mijn zijde te hebben. Ik twijfelde nooit aan onze relatie, het kwam immers van God Zelf! Dit moest het wel zijn. Het was moeilijk toen mijn ex wel twijfelde aan onze relatie en het deed al helemaal pijn toen het besef tot me doordrong dat God ons misschien wel samen gebracht had, maar niet met het doel om ons bij elkaar te houden...

Ben ik nu hopeloos?

Mijn 'break-up' is nu een aantal maanden geleden. Het bleek één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Het voelt vreemd om een 'ex' te hebben. Het voelt vreemd om nu weer terug bij af te zijn. Ik dacht dat ik het had gekregen: trouwen, kinderen en het hele plaatje. Ik zocht er ook nog oprecht naar om mijn roeping als vrouw te vervullen, om te dienen als vrouw en moeder. Ik dacht dat ik het vertrouwen al geleerd had. - Heere, moet ik het nu weer leren? Ik ben het wachten zo beu.

Ik voel me meer 'desperate' of hopeloos dan ooit. Een datingsite voelde eens beneden mij en nu kijk ik er elke dag op. Dezelfde soort vragen als van voorheen komen in me op: Ben ik er te veel mee bezig? Ben ik te makkelijk of ben ik juist te kieskeurig? Enerzijds geloof ik dat het niet verkeerd is om actief op zoek te gaan naar een gelovige partner. Zeker in onze tijd is dat vaak nodig, net zoals de knecht van Abraham moest reizen om een vrouw voor Izak te zoeken, zodat Izak niet hoefde te trouwen met één van de Kanaänitische meisjes (Gen. 24: 3-4). Anderzijds geloof ik ook dat het Gods werk alleen is en dat we moeten oppassen een huwelijk boven onze relatie met God te zetten.

Een moeilijke zoektocht dus... Nog steeds zou ik zo graag deze speciale roeping voor de vrouw beantwoorden en ik geloof dat het zelfs heel Bijbels is om te verlangen naar een huwelijk tot Gods eer: een huwelijk dat een schaduw is van de relatie tussen Christus en Zijn bruid. Ik heb al zo vaak heel duidelijk ervaren dat God mijn leven leidt, dat ik verwacht van Hem dat Hij dit ook op een bijzondere manier goed zal maken. Met elk bericht op de datingapp bid ik "is dit hem Heere?". Ben ik hopeloos door bij elk bericht een wonder te verwachten? Ben ik hopeloos door boekjes te lezen over single zijn?

Nee! Klaagliederen 3: 24

Mijn deel is de HEERE, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen!

Liefs en sjalom,

Sara-Maria

ps: ik hoor graag hoe God jou leidt op dit gebied van je leven!